ILUSTRACJA Kanon

S.Grochowiak

kanon

---

Oddechem poezji jest śnieg albo sadza
Kiedy śnieg jest oddechem- krzewy stoją czarne
A jeśli sadza- to oprósza dłonie
Zakochanych lub katów
Zarówno pobladłe

Głową poezji krzak płonący w nocy
Przy nim jednorożce łby mają wysmukłe
Kruki- dzioby okute w pochewki ze złota
W kolanach dziewcząt 
Rysują się słoje

Ojcem poezji-jej bogiem-jej drwalem
ten chory człowiek z drżącym kręgosłupem
Z twarzą tak sztywną jakby bicz ją przeciął
Lub cień
Mkąncego na obłokach diabła
                                  

TORBA Rusałka pokrzywnik

Zamówienie A. było dla mnie przyjemnością, lecz także wyzwaniem- niełatwo było oddać...

ILUSTRACJA Szkolna (Lata stracone)

 Któż nam przywróci te lata stracone

bez wiosennego w wiośnie życia nieba?...

Wołają na nas, że w złą idziem stronę,

precz o świat troskę rzucając powinną,

a czy pytają się nas, co nam trzeba

i czyśmy mogli obrać drogę inną?

Kto z was policzył te gorzkie godziny

daremnych pragnień, żrących naszą duszę?

Kto zmierzył smutku naszego głębiny

bez dna i brzegu? Kto wie, jakie ducha

niepodległego straszne są katusze,

gdy zerwać swego nie może łańcucha?

Spójrzcie nam w mózgi - - zgryzły je, strawiły

wrodzone ludziom daremne pragnienia.

Wołacie na nas: "Jesteśmy bez siły,

dajcie nam słowa wiary i otuchy" - -

A nam któż daje słowa pocieszenia?

A któż mdlejące nasze wzmacnia duchy?

Któż nam powróci te lata stracone

bez wiosennego w wiośnie życia nieba?...

Chcecie w nas widzieć dźwignię i obronę,

żądacie od nas zbawień i pomocy,

lecz my, z waszego wykarmieni chleba,

jak wy, nie mamy odwagi i mocy.

Kazimierz Przerwa-Tetmajer "Któż nam powróci"

ILUSTRACJA Szkolna(tolerancja, ból istnienia etc.)

W mojej klasie jest ponad 30 osób. Kiedy poruszamy na lekcji dręczące nas tematy, wypowiadają się tylko ci, którzy mają donośny głos. Jak innym się w końcu uda, są tradycyjnie szufladkowani. To śmieszne zjawisko sprawia, że "donośni" mogą kłócić się całą lekcję z kimś, kto w dużej części się z nimi zgadza. Tylko nie chcieli go zrozumieć.

historia: czy w Wawie można swobodnie budować meczety?-ja jakoś nie protestuję, kiedy budzą mnie kościelne dzwony; więc nie widzę przeciwwskazań aby oni modlili się o 5...(opinia Z.) meczet jest, a czy trzeba budować nowe? wierni=>kościoły; mało wiernych=> mało kościołów? 

 kiedy otaczają nas inne kultury, czujemy się osaczeni, bo ich nie rozumiemy, a oni nas
 to  straszne- z takim zacofaniem nigdzie nie dojdziemy, mnie to przeraża
ale to naturalne, tak po prostu jest

BIOLOGIA- INNY STAN UMYSŁU

BATIK Tango

Niedawno trafiłam na tekst, który mnie ucieszył i zainteresował, więc całość 

odnalazłam w internecie:

3.Pisze wielki poeta polski Cyprian Norwid:

«(...) Bo piękno na to jest, by zachwycało
Do pracy - praca, by się zmartwych-wstało».3

Temat piękna jest istotnym elementem rozważań o sztuce. Pojawił się on już wcześniej, gdy wspomniałem o zadowoleniu, z jakim Bóg przyglądał się stworzonemu światu. Kiedy Bóg widział, że było dobre to, co stworzył, widział zarazem, że było piękne.⁴ Relacja między dobrem a pięknem skłania do refleksji. Piękno jest bowiem poniekąd widzialnością dobra, tak jak dobro jest metafizycznym warunkiem piękna. Rozumieli to dobrze Grecy, którzy zespalając te pojęcia ukuli wspólny termin dla obydwu: «kalokagathía», czyli «piękno-dobroć». Tak pisze o tym Platon: «Potęga Dobra schroniła się w naturze Piękna».⁵

Żyjąc i działając, człowiek określa swój stosunek do bytu, prawdy i dobra. Artysta w szczególny sposób obcuje z pięknem. W bardzo realnym sensie można powiedzieć, że piękno jest jego powołaniem, zadanym mu przez Stwórcę wraz z darem «talentu artystycznego». Rzecz jasna, także ten talent należy pomnażać, zgodnie z wymową ewangelicznej przypowieści o talentach (por. Mt 25,14-30).

Tutaj dotykamy samego sedna problemu. Kto dostrzega w sobie tę Bożą iskrę, którą jest powołanie artystyczne - powołanie poety, pisarza, malarza, rzeźbiarza, architekta, muzyka, aktora... - odkrywa zarazem pewną powinność: nie można zmarnować tego talentu, ale trzeba go rozwijać, ażeby nim służyć bliźniemu i całej ludzkości.

Artysta a dobro wspólne

4. Społeczeństwo potrzebuje bowiem artystów, podobnie jak potrzebuje naukowców i techników, pracowników fizycznych i umysłowych, świadków wiary, nauczycieli, ojców i matek, którzy zabezpieczają wzrastanie człowieka i rozwój społeczeństwa poprzez ową wzniosłą formę sztuki, jaką jest «sztuka wychowania». W rozległej panoramie kultury każdego narodu artyści mają swoje miejsce. Gdy idąc za głosem natchnienia tworzą dzieła naprawdę wartościowe i piękne, nie tylko wzbogacają dziedzictwo kulturowe każdego narodu i całej ludzkości, ale pełnią także cenną posługę społeczną na rzecz dobra wspólnego.

http://www.opoka.org.pl/biblioteka/W/WP/jan_pawel_ii/listy/do_artystow_04041999.html#